مــی ترســم ... از شکسـته شدن حصــار تنهــایـی هـام ...

 از دل بســتن ... دل بـــریدن ... از عشــق ...

از همــه ی این ها مـــی ترســم ...

 خــدایا ...

 تکلیــفی برایِ دلــم بنــویس ...

 خســـته ام ....

چه تلخ محاکمه می شوند پاییز و زمستان

 که برای جان دادن به درخت ، جان می دهند

 و چه ناعادلانه کمی آن طرف تر

 همه چیز به نام بهار تمام می شود...!

لیـــاقــت مــی خواهــد
بـــودن در شعــر هـــای دختــری که
بـــــا تمام عشقــش نبـــودنـــت را اشک مــی ریـــزد
تعجـــب نکــــن !!
در بی لیـــــاقتی تـــو شکـــی نیـــست
اینجـــا دلیـــل بــودنـــت میـــان بغــــض هــــایـــم
خــریت خـــودم اســـت نـــه لیـــاقــــت تــــو …!

هر چه بشود،
تو از امتداد کلمات من
از شعر های من که نمی روی!
حتی آنگاه که نباشم.
جاوید ساخته ام تو را
بر بستــــر حریــــــر فکرم و شعرم